Inmiddels ruim een week onze kleindochter van net 4 aan boord. Een week die voorbijgevlogen is en wel enige aanpassingen vroeg. Want hoe kan ik de eigen yoga-oefeningen doen als ik op een paar vierkante meter verblijft, overdag een klein meisje de volle aandacht vraagt en er op de jachthaven geen rustig plekje te bekennen …
Inmiddels ruim een week onze kleindochter van net 4 aan boord. Een week die voorbijgevlogen is en wel enige aanpassingen vroeg. Want hoe kan ik de eigen yoga-oefeningen doen als ik op een paar vierkante meter verblijft, overdag een klein meisje de volle aandacht vraagt en er op de jachthaven geen rustig plekje te bekennen is, waar ik me enigszins onbespied kan terugtrekken? Niet dat ik fanatiek op een steiger de Zonnegroet, Surya Namaskara, zal doen, maar tenminste mijn dagelijkse mantra’s en een meditatie…?
Het is er niet elke dag van gekomen. Een keer ben ik op een wat achteraf gelegen parkeerterrein gaan zitten, tussen een oplegger met boot en een auto. Niet erg op mijn gemak zittend, want als een toevallige passant me had ontwaard, zou deze zeker eerder denken aan een autodief, dan aan een verheven meditatie. De oplossing was even eenvoudig als praktisch. Kleine Elin slaapt namelijk heel vast en diep. Dus als zij op bed was gelegd na de rituelen van douche, de geijkte voorleesverhaaltjes en het tandenpoetsen, was het wachten op haar Zandmannetje. Was de boel in de kajuit stil, dan ging ik naar binnen en kon ik me neervlijen op de grond, tussen bedbank en keukentje, waar net genoeg plaats is om in halve lotushouding op de grond te zitten. En daar, begeleid door de zachte, ritmische ademhaling van dat kleine meisje, kon ik mijn dagelijkse meditatie, mantra en ademhalingsoefening doen. Het enige wat ik moest doen, was het loslaten van het idee dat ik voor mijn oefeningen alleen en teruggetrokken moest zijn.
Vandaag maakte ik met Elin en de honden een ommetje. We besloten samen een terrasje te pikken. Althans: de honden en ik het terrasje, Elin de speelhoek. Af en toe kwam ze langs voor een slokje drinken. Toen het tijd was om te vertrekken vroeg ik haar of zij wilde betalen, met mijn geld. Tot mijn verbazing zei ze ‘ja’. Zo verlegen als ze kan zijn stapte ze naar de kassa, met een briefje in haar knuistje. Af en toe een steelse blik op mij werpend deed ze iets wat ze nog niet eerder had gedaan. Weer een stapje in haar ontwikkeling. Terwijl ze, op afstand, de verbinding met mij in stand hield, zette ze weer een stapje in haar eigen individuele ontwikkeling. Vertrouwend op de eigen kracht, zich beschermd wetend op enige afstand.
Zo gaat het ook met onze spirituele ontwikkeling. We moeten het zelf doen, maar staan niet alleen. Of is nu juist het probleem dat we denken er wel alleen voor te staan?
Comments
Leontine
Lieve Frans,
Wat een mooi verhaal! Fijn dat je zo geniet van Elin en fijn dat jullie Elin zo’n mooie week vol avonturen hebben gegeven!
Liefs,
Leontine